نوع مقاله : علمی ـ پژوهشی
نویسنده
عضو هیئت علمی دانشکدۀ هنر و معماری، دانشگاه تربیت مدرس
چکیده
این مطالعه پیرامون این پرسش محوری انجامشدهاست که اگر قرار باشد فیلمنامه‌ای با محوریت «شخصیت‌های مقدس معصومین مانند پیامبر و امامان» نگارش شود، آن فیلمنامه باید از چه الگوی تکنیکی و فرمی تبعیت کند. الگوهای طراحی فیلمنامه‌های سینمای کلاسیک عموماً بر الگوی ارسطویی استوار است که با توجه به مبانی فلسفی و خاستگاههای فرهنگیِ چنین الگوهایی، نمی‌تواند قالب ایدهآلی برای طرح شخصیت‌های قدسی مانند معصومین قرارگیرد، زیرا اولاً، شخصیت‌های معصوم را نمی‌توان نشانداد؛ دوم این‌که شخصیت آنان ایستا و پایدار است که در تعارض با شخصیت‌پردازی در فیلمنامه‌نویسی است که شخصیتها عموماً ناپایدار و دایم در حال تحوّلاند.
با توجه به ابعاد عدیدۀ ساختار در فیلمنامه (مانند پیرنگ، ماجرا، شخصیت‌پردازی، دیالوگ‌نویسی و...)، این مطالعه فقط بر بُعد «شخصیت‌پردازی» در فیلمنامه متمرکز شده که از طریق احصای مختصات تکنیکی و مقتضیات شخصیت‌پردازی در فیلمنامه، کارآمدی آن‌ها را در طرح شخصیت حضرات معصومین مورد ارزیابی قرارمی‌دهد. فرضیۀ این مقاله این است که قابلیت‌های تکنیکی فیلمنامه‌ها با الگوهای ارسطویی، عموماً، مناسب طرح شخصیت‌های زمینی‌اند و باید در ویژگیهای ساختاری این الگوها از جمله اصل «شخصیت‌پردازی» تصرف کرد و قابلیت‌های نوینی را در ساختار فیلمنامه تعریف کرد، والّا شخصیت آنان از مراتب قدسیت به مراتب زمینی فروکاهیده خواهدشد.
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
Characterization of Infallible Imams in Screenplays, Based on Aristotle’s Model: Challenges and Obstacles
نویسنده [English]
- Asghar Fahimifar
Assistant Professor in Arts and Media
چکیده [English]
The current study inquires about the model of characterization in screenplays on the subject of “The Prophet and Infallible Imams”. Classical movies often follow the Aristotle’s Model of characterization, which is not appropriate for sacred characters as Infallible Imams. Firstly because these characters cannot be shown and secondly because they have static characters that is against Aristotle’s Model, according to which the characters are dynamic and subject to change. The current study solely focuses on characterization (and not on theme, conflict or dialogues) in screenplays and tries to evaluate the functionality of Aristotle’s model in representing sacred characters. The hypothesis underlying the research states that Aristotle model for writing screenplays is proper for secular characters rather than sacred ones. Therefore, new models should be adapted for characterization, since otherwise these characters would be belittled.
کلیدواژه‌ها [English]
- Aristotle’s model
- Characterization
- Sacred characters
- Challenges
)