محمدصادق نصراللهی
چکیده
ظهور اینترنت، پیشفرض‌ها را در هستی‌شناسی رسانه جمعی به چالش کشید. از همین رو، دانشمندان در دهه‌های اخیر به صرافت جدی جهت بازسازی مفهومی رسانه‌گونگی اینترنت افتاده‌اند. یکی از خطوط مفهومی اخیر، کلیدواژه‌ای پرکاربرد به نام «همگرایی» است. سؤال اصلی آنست که منظور از همگرایی در عصر دیجیتال چیست و آیا نوعی اجماع نخبگانی نسبت به ...
بیشتر
ظهور اینترنت، پیشفرض‌ها را در هستی‌شناسی رسانه جمعی به چالش کشید. از همین رو، دانشمندان در دهه‌های اخیر به صرافت جدی جهت بازسازی مفهومی رسانه‌گونگی اینترنت افتاده‌اند. یکی از خطوط مفهومی اخیر، کلیدواژه‌ای پرکاربرد به نام «همگرایی» است. سؤال اصلی آنست که منظور از همگرایی در عصر دیجیتال چیست و آیا نوعی اجماع نخبگانی نسبت به مفهوم آن وجود دارد؟ یا برعکس این واژه از «تشتت مفهومی» رنج می‌برد؟ اگر پاسخ به سؤال اول مثبت است، آیا می‌توان تعریفی جامع از این واژه ارائه کرد؟ یافته‌ها از طریق روش مقایسه دائمی نشان می‌دهد مفهوم‌پردازی این واژه، «واگرا و متشتت» است. به نظر می‌رسد در یک رویکرد جامع ارتباطی، می‌توان همگرایی را مستولی بر اکثر عناصر ارتباطی دانست. آنچه به عنوان تعریف جامع از همگرایی تحت عنوان «همگرایی ارتباطی جامع مجازی (هاجم)» پیشنهاد می‌شود عبارت است از: «فرایند تقارب و یکپارچگی در 1-عمل ارتباط (میان فرستنده و گیرنده)، 2-ابزار ارتباط (میان رسانه‌های همگانی)، 3-پیام ارتباط (میان دیداری و شنیداری)، 4-سطوح ارتباط (میان ارتباط جمعی و غیر جمعی) و 5-کارکرد ارتباط (میان اطلاع‌رسانی، آموزشی و سرگرمی) است که 6-بر اثر دیجیتال شدن (یکپارچگی بین سه زیرساخت نظام داده‌ها (فناوری اطلاعات)، ارتباطات دور و رسانه ها) در رسانة اینترنت به وقوع پیوسته است.»
